Bülent Parlak nereden bakılırsa gerçekte hep uçlarda dolaşıyor. Keskin bir hat çekiyor kendine. Acılarının, hüzünlerinin ve az da olsa mutluluklarının tonu çok net. Uzaktan da seçilebiliyor. Çok yakından bakmaya ihtiyaç duyulmuyor. Onun şiirlerinin içine girince sanki diğer şairleri gözden düşürüyor. Hemen hemen her şiirinde kendi tarzı çok belirgin. Çok az şairin başarabileceği (bunu şair bilerek de yapmış olabilir tasarlamadan da böyle bir şiir dili oluşturmuş olabilir) bir eşiktir bu. Şiiri okumaya başlamadan daha şiirin adı bile bu şiir Bülent Parlak’a aittir diyebilir insan. İronik ama komik değil; kederli ama aciz değil; ne o ne bu diyebileceğiniz bir tür değil.